WESTERPLATTE

E, tam - o szpitalnych znajomościach opowiem , kiedy indziej.

Przypomniałam sobie kilka dowcipnych sytuacji „nadmorskich”, będąc w Sopocie, bo tam najczęściej rezydowałam.

Jak co roku – wyjechałam, już jako nowo upieczona emerytka (przeszłam na zasłużony wypoczynek w wieku 50 lat, kiedy to można było uskutecznić , mając 30 lat stażu pracy i ,co najmniej, 3 grupę inwalidzką).

Czym prędzej skorzystałam z tego przywileju, bo, prawdę mówiąc nie przepadałam za ostatnio sprawowaną funkcją administracyjną i , z lubością, myślałam o wolności i niezawisłości, bo je ceniłam ponad wszystko.

Otóż, jak na ogół się zdarzało, zatrzymałam się u Mary (właściwie Chmury, bo ją tak nazywaliśmy i będę ją w dalszych opowieściach tak mianować).

Ona była jeszcze w „kwiecie” wieku, nie tylko kalendarzowo, ale do emerytury miała kupę lat, bowiem nie podlegała, jak ja – możliwości skorzystania z przywileju - wcześniejszej emerytury. A więc ona chodziła do pracy, a ja odpoczywałam lub składałam wizyty jej licznym krewnym.

Tym razem doszedł do mojej świadomości fakt, że mimo wielu pobytów w tej uroczej miejscowości – nie odbyłam wizyty na Westerplatte. Wszak to historyczne miejsce, bronione przez polskich żołnierzy do utraty niemal wszystkich żołnierzy przed atakiem statku szkolnego Schleswig-Holstein w czasie napaści na tę wyspę, która , de facto, rozpoczęła II wojnę światową.

Wyspy broniła jednostka polskich żołnierzy pod dowództwem mjra Henryka Sucharskiego (po jego śmierci – kpt Fr. Dąbrowskiego od 1-7 września 1939 r.).

Był to dzień wolny od pracy, ale Chmura nie chciała wyruszyć ze mną na planowaną wycieczkę, bo Westerplatte odwiedzała kilkakrotnie i wolała pozostać w domu.

Wybrałam się więc sama na przystań pasażerską w Gdańsku, skąd wypływały statki wycieczkowe na wyspę. Kupiłam bilet i stanęłam na końcu dość sporej kolejki podążającej na stojący u nabrzeża statek. Wreszcie, przeszłam przez trap i , nie bacząc na wycieczkowiczów przede mną wstępujących na pokład – skręciłam na lewo i ,widząc sporo wolnych miejsc, usiadłam na samym przodzie, oczekując na rozpoczęcie rejsu.

Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że siedzę samiuteńka na pustym pokładzie, a właściwy statek , płynący na Westerplatte – odpływa sobie, beze mnie. Bo co się okazało ?

Mianowicie, u nabrzeża stały , w dwuszeregu, dwa statki. Przechodziło się

przez pierwszy (gdzie ja rozsiadłam się wygodnie), by dostać się na drugi, który był właściwym przewoźnikiem.

Pasażerowie na tym właściwym „korabie” - machali do mnie rękami, a ja

rozbawiona, takim obrotem sprawy, uśmiałam się , ze swojej głupoty, setnie.

Nie zamierzałam już oczekiwać na następny rejs i uciekłam, czym prędzej z tego pustego pokładu, by nie wzbudzać sensacji.

Pamiętam zdziwioną minę kumpeli, kiedy zamiast być obecną na wycieczce – zjawiłam się przed jej obliczem – rozbawiona przeżytą sytuacją, którą – rzecz jasna – opowiedziałam jej ze szczegółami.

Niestety, nie miałam już nigdy możliwości odwiedzenia tej, jakże interesującej ze strony historycznej wyspy, w której poległo tylu bohaterskich żołnierzy polskich, broniących jej do ostatniej kropli krwi.