SPOTKANIE Z KRYSTYNĄ N.

Helenka popędza mnie z pisaniem, a ja nie mam ochoty na wspominki, bo cóż innego mogę tu zawrzeć. Nie utrzymuję kontaktów "integracyjnych" z mieszkańcami, jedynie Zocha - od czasu do czasu mnie odwiedza, albo dzwoni i wtedy gadamy o wszystkim i o niczym.
Pewnego dnia, niespodziewanie, ktoś do mnie zapukał i w-  drzwiach pojawiła się postać kobieca  - nierozpoznawalna ,  bo światło padało  jakoś tak, że nie ujawniało twarzy. Pyta się "ktoś" , czy może wejść, a ja ją - kim jest zacz ? A ona - podaje nazwisko i już jestem oświecona i świadoma  gościa, nie widzianego od ok. 6 lat, czyli Krysi N. 
Znamy się, w sumie, od lat 60-tych ub. wieku. Ja pracowałam w Z-dzie Ogrzewania i Wentylacji P.Wr. , a Ona   - została przyjęta do nas, do pracy, jako świeżo upieczona absolwentka Wydz. Historycznego Uniw. Wrocł. Prawdę mówiąc - nie wiem nawet na jakie stanowisko, bo nikogo w gronie administracyjnym nie brakowało. Wszystkie sprawy zakładowe załatwiałam osobiście i nie było potrzeby zatrudniania kogoś do pomocy.  Prawdopodobnie zajmowała się małym księgozbiorem, jaki  mieliśmy do dyspozycji dla pracowników nauki i studentów.
Dziewczę (9 lat młodsze ode mnie) było wielce nieśmiałe, wrażliwe nad wyraz  i byle jakieś, nieopaczne , słowo któregoś z grubo ciosanych asystentów -  przyprawiało ją o rumieniec wstydu, a  podobne zaloty - nawet do płaczu. Ganiłam chłopaków i w miarę możliwości broniłam przed jeszcze bardziej gruboskórnymi próbami flirtu. 
Fakt faktem, że płeć piękna była "towarem" deficytowym na tej technicznej uczelni, a  w Zakładzie, którym pracowałam - byłam jedyną kobietą. Początkowe umizgi - po mojej postawie kumpelki - zostały zaniechane i prawie że miałam z nimi spokój.
   Krystyna jednak nie mogła do tej "zgrai" samców się przyzwyczaić i niebawem przeniosła się - jako kierowniczka biblioteki - do Instytutu Matematyki (gdzie ja, po latach zostałam -z-cą dyr. d/s administracyjnych i nadal razem pracowałyśmy). Utrzymywałyśmy także kontakty pozasłużbowe, spotykałyśmy się na różnych imprezach prywatnych i wymieniałyśmy się wizytami . Potem ona wyszła za mąż za matematyka,  o wiele od niej starszego (wdowca z dziećmi, mieszkającymi gdzieś na Śląsku) , urodziła córę , wyrosłą na urodziwą dziewoję, która obecnie jest prawniczką, zamężną (mąż lekarz) mającą dwóch synów.
    Po zamieszkaniu w DPS-ie widziałyśmy się kilkakrotnie, ale w pewnym momencie - kontakt się urwał i tak trwało do niedawna. Twierdziła, że dzwoniła kilkakrotnie, ale okazało się, że na nieczynny już numer telefonu, więc uznała, że albo jej unikam, albo przeniosłam się na łono Abrahama.
Aż , jak napomknęłam na początku ... pojawiła się w drzwiach  po dość długich latach nieobecności.
Uczęszcza na uniwersytet 3-go wieku , należąc do "ichniego" chóru, odkąd pamiętam  i przyjechała z nim , by dać występ dla naszej starszyzny. Przy okazji zapytała, pewnie wielce dyskretnie, czy ja jestem tu nadal obecna (czyli, czy jeszcze "zipię"), a gdy potwierdzono moją obecność i jeszcze dość aktywną - przyszła mnie odwiedzić. Uściskałyśmy się serdecznie, bo  znajomość była,  wszak, długa i łączyły nas więzi niemal
rodzinne, ale nie było czasu na dłuższe pogaduszki, bo chórzystki wracały już do domów i umówiłyśmy się na jakiś, nieodległy, termin, by sobie pogadać o wszystkim.
Niestety, w tzw. międzyczasie miała wypadek, który ją wyeliminował na jakiś czas z możliwości poruszania się, bo wysiadając z tramwaju, zwalił się na nią jakiś obrzydliwy pijak, przewrócił i , jak twierdzi, cud, że żyje. Za to jest poturbowana i obolała i stara się wylizać z dolegliwości. Cud też , że się nie połamała. Miała również ok. pół roku temu operację czerniaka, który ujawnił się  na... pięcie i tylko dzięki zięciowi, lekarzowi, który ją zagonił na operację - uratowała  życie.

   Przypomniałam sobie nasze wspólne wakacje w Ustce, w ośrodku dla pracowników Politechniki, gdzie spędzałyśmy czas i to wyjątkowo nieciekawie. Raz, że towarzystwo męskie nie stało na wysokości zadania  i okazali się niezbyt dżentelmeńsci (zaprosili na potańcówkę, ale nie umieli sprostać zadaniu bycia towarzyskimi), pogoda niezbyt dopisywała i nastroje też nie były radosne.
    Będąc któregoś dnia na plaży, choć słońce niezbyt mocno operowało  leżałyśmy sobie na kocu, gdy  nagle stanął nade mną jakiś, ubrany w granatowy garnitur, facet i coś zaczął bełkotać. Przestraszyłam się, nie na żarty, a on, mimo mego sprzeciwu, nie miał zamiaru mnie opuścić i dawał jakieś niedwuznaczne propozycje. Zerwałam się i , stanowczo, zażądałam, żeby dał mi spokój, a po chwili, że zawezwę... milicjanta, którego nie było,  ani śladu, na plaży. Ciekawe, że wśród licznych plażowiczek - wybrał akurat mnie, czym nie byłam wcale usatysfakcjonowana. Wręcz przeciwnie - ciężko przestraszona i nie wiedziałam co robić, by go odgonić.
Krychę ta sytuacja rozbawiła, a mnie jeszcze bardziej denerwowało, że nie widzi grozy sytuacji.  Nikomu też, z plażowiczów, nie przyszło do głowy, by przyjść mi w sukurs i wybawić od  natręta. Kazałam Krysi się zwijać i uciekłyśmy stamtąd czym prędzej. Potem kilkakrotnie spotkałam go w mieście i uciekałam do najbliższych sklepów, by przed nim się schować. Nie wiem co to był za typek i czego ode mnie chciał  , ale  wystraszył  nie na żarty. 
Doszłyśmy do wniosku, że eskapada i wakacje nie były dla nas udane i, że nie zamierzamy,  powtórnie, korzystać z naszych ośrodków wypoczynku.
   Z Krychą też spotkałyśmy się w Budapeszcie i kilku innych , wspólnych wyjazdach.  Tak więc znów wspomnienia powróciły...