ANIA

Znów wspomnienia. Kiedy ma się tych latek tyle, ile ja mam - czym się żyje, jeśli nie wspomnieniami ? Chociaż wcale tego nie lubię, obsesyjnie nawracają i nie mam na to wpływu.
 Otóż, pewnej nocy, nie mogąc, jak zwykle zasnąć - skojarzyłam jedną znamienną okoliczność,  mającą dość znaczący wpływ na przebieg wielu  następnych zdarzeń. 
Mianowicie, wylądowałam któryś już raz w  znanym  szpitaliku  dla szkół wyższych, gdzie poznałam miłe dziewczę lat 19,  Anię - studentkę  wydziału humanistycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, przyjętą do szpitala w tak kiepskim stanie zdrowotnym, że po konsultacji - nie puszczono jej nawet do domu,  przydzielając  jej łoże tuż obok mego, gdzie legła na dobrych kilkanaście dni. Miałyśmy więc czas, by się bliżej poznać, bo od razu rozpoczęłyśmy  konwersację.  Biedna Ania wyglądała dość żałośnie, bo buzię miała wysypaną  "skwarkami" , wysoką gorączkę i prawdopodobnie zapalenie płuc. 
Nie trzeba było mędrca, by stwierdzić, że niczego  nie ma, że ktoś z domowników będzie musiał donieść "robocze" ubrania na czas pobytu, że nie ma nic do picia, a choroba wymagała nawodnienia organizmu i odpowiedniej pielęgnacji. Jako  że personel medyczny nie kwapił się, by dziewczynę napoić - przyrządziłam jej herbatę i starałam się ją pocieszyć, że wyjdzie niebawem z tej opresji.  Następnego dnia przybyła jej mama, atrakcyjna , jeszcze młoda osóbka, ale - o ile pamięć mnie nie myli - niczego do konsumpcji nie przyniosła, więc nadal miałam przyjemność ją poić, czym miałam i  na co miała ochotę. Mamusia zajęta była czytaniem magazynów i nie zauważyłam , by specjalnie przejmowała się losem córuni. Przychodził natomiast jej chłopak, z którym "wodziła" się od czasów gimnazjalnych, ale jeszcze szkoły średniej nie ukończył, natomiast później odrobił wszelkie zaległości, zaliczając  , na finiszu, Politechnikę i stając się panem inżynierem.
Wg mnie , optycznie, do siebie nie pasowali, bo ona,  dziewczyna fertyczna, ładniutka - on jej przeciwieństwem. Jednak  z czasem się pobrali i  teraz, kiedy wreszcie się spotkałyśmy - miała już z nim trzy sympatyczne córeczki, a sama "dobiła" 36 roku życia - niewiele zewnętrznie się zmieniając. 
Miałyśmy w tym szpitaliku ubaw, bo przewijały się w trakcie naszego leczenia różne pacjentki, mające wszak jeden, wspólny nawyk : obficie polewały się wszelkiej maści dezodorantami, co przyprawiało nas o ból głowy i irytację. Nie omieszkałam zwrócić im uwagę, ale nawet lekarskie napomnienia niczego w ich nawykach nie zmieniły. Jedna pani wstawała o świcie , zanim słońce zdążyło wychylić się zza wschodu i robiła sobie makijaż - na tyle ostry, by upodobnić się do przedwojennych aktorek tyle, że nie tej urody i stylu, a wieczorem zakręcała włosy na co najmniej 50 lokówek, które rankiem, oczywiście, likwidowała.  Druga - mniszka, przesympatyczna siostrzyczka - miała nieustannie gości - od biskupa począwszy - po słuchaczy  seminarium, gdzie  wykładała jeden z przedmiotów, zaliczanych na tych studiach. Biedna, ledwo zipała od tych "nalotów", narzekała cichutko, że już nie ma sił, by dotrzymywać im towarzystwa, więc kiedy następnym razem przyszło ich zbyt wielu - ja zrobiłam porządek i... wyprosiłam tę czeredę, zakazując męczenia ich chorej sympatii (widać było, że jest wielce lubiana). Miała lat 40, a wyglądała na dwadzieścia parę. Natomiast nękała ją choroba gastryczną , grożąca  operacją.
Po wyjściu ze szpitala korespondowałyśmy ze sobą przez jakiś czas , choć wiedziała, że jestem agnostyczką, na dodatek wyznania ewangelickiego. Bardzo miło ją wspominam.
  Ania oddawała się też czytaniu książek, z których i ja czasem korzystałam. Jedną nie zapomnę do końca żywota i dziwiłam się, że taka tematyka może ją interesować, bo nawet mnie wydała się obsceniczna. Opowiadała o jakiejś samotnej 70 -letniej staruszce (miałam wówczas nieco ponad 60 lat), która wysiadywała na jednej z ławeczek stolicy Francji , nieopodal zamieszkania i karmiła gołębie. Często przechadzał się tamtędy młody, trzydziestoparoletni dziennikarz i za każdym razem zamieniał z nią kilka zdań, aż pewnego razu skorzystał z jej zaproszenia na obiad. I zaczął się między nimi... romans.  Starowina, jakoby, była w siódmym niebie, on też (?) , aż w czasie jednego z "seansów" ona - wyzionęła ducha. I śmiać mi się chciało i płakać nad tą książką i nie mogłam pojąć, jak tak młoda dziewczyna może ja strawić. 
Potem, Ania pomagała mi w trudnych chwilach. Odwoziła, przywoziła gdzie potrzebowałam, odbierała ze szpitali, zawoziła na dworzec, kiedy gdzieś wyjeżdżałam (na ogół nad morze). 
Odwiedzała nawet po zadekowaniu się w DPS-ie. Nie mogłam jednak znieść jej partnera, bo w pewnym momencie zrobił się niegrzeczny, opryskliwy i  doszłam do wniosku, że muszę ten kontakt przerwać.
Przypomniała mi się ona nie tak dawno. Przed świętami.  Numery telefonów się nie zmieniły, więc ją dorwałam. Nabyła też moją książkę, wielce ją chwaląc. A ja po to ją sprowadziłam, by  po śmierci - właśnie jej przekazać moją skromną schedę. Nikt, jak ona na nie nie zasługuje. Bardzo lubię i cenię to dziewczę.
Jest wielce zajęta , mając tę czeredkę dziatwy, mąż późno wraca z pracy, zatem wszystko ma na swojej głowie, uczy się nadto języka angielskiego i od niedawna straciła pracę, którą wykonywała dla podreperowania finansów domowych.
Ot, to sobie przypomniałam.