KOCHAĆ BLIŹNIEGO ?

Jakiego bliźniego powinno się kochać ? Wszak, nie wyobrażam sobie, że wszystkich. Zresztą, co oznacza słowo „bliźni” ?

Wg mnie takiego, który niezależnie od wielkości własnej familii, opcji – widzi także innych, poza nią i daje temu wyraz. Nie można , wszak, kochać takiego „bliźniego”, który wbrew interesom swojego kraju, zamknięty w własnym gronie, czy to bliskich, czy mających wspólne interesy – niczego, poza nimi nie widzi. Żyje w obojętności lub nienawiści i zwalczaniu wszystkich,

którzy są im przeciwni . Nie da się takiego ani kochać, ani lubić, ani zrozumieć. Bo zwalcza się , na ogół, szkodników, ludzi pazernych li tylko na władzę, na intratne stanowisko, na profity z nich płynące, a nie na chcących naprawy byłego złego np. zarządzania, zmiany na lepsze dla społeczeństwa i państwa. Zawsze są opory przed „nowym”, niezależnie od tego, czy przyniesie ono naprawę, lepszy byt narodowi, oby nie ruszać zastałych, złych nawyków, czy działań jakie dotąd miały miejsce.

Ci, co popierają takich nie można zaliczyć do bliźnich, a na dodatek – ich kochać. Bowiem oni,

a priori, tkwią w zamkniętej skorupie i sami nie są zdolni do kochania kogokolwiek, prócz siebie i i najbliższych, bo stanowią ICH cząstkę. Umieją trzymać „sztamę” z identycznie myślącymi i działającymi ludźmi. Nie ma z nich pożytku.

Ot, podam taki przykład: poznałam w internecie jedną dziewczynę. To znaczy nie tylko tę jedną, ale tę jedną chcę wyróżnić, bo jest moim bliźnim. Ma męża, dorosłe dzieci, matkę...

Nadto pracuje zawodowo. Lubi ruch, sporty – zatem i im poświęca też nieco czasu. Ma multum pracy. I to Ona – Basia – potrafi poświęcić czas zupełnie obcej, starej kobiecie, mieszkającej od niej

o kilkaset kilometrów w domu pomocy społecznej, przyjechać do niej tylko po to, by ją poznać osobiście, poświęcając wolny czas, który , inaczej, zagospodarowałaby na te wszystkie czynności, jakie wymieniłam lub – należnemu odpoczynkowi. Ale ONA zabiera męża i robi objazd po BLIŹNICH, przywożąc wałówkę, której sporządzeniu musiała ofiarować dodatkowe godziny.

Wiecie, w telewizji jest taki program: „Dom nie do poznania”. W USA. I tam grono ludzi, stowarzyszonych w jakiejś grupie pomocowej – na czyjś wniosek i prośbę – wybiera rodzinę potrzebującą pomocy w zmianie zrujnowanego mieszkania, domku , w którym żadna żywa istota nie powinna już mieszkać, bowiem ich stan jest żałosny. I wybierają. Takich, którzy , niezależnie od własnych potrzeb – potrafią jeszcze pomóc innym. W różnych dziedzinach życia. Przyjeżdżają do danej grupy społecznej (niekoniecznie ścisłej rodziny, bo często z przysposobionymi, kalekimi dziećmi), i zabierają się z ochotnikami (budowlańcami) do budowy nowego domu, a nieraz i przyległych budynków gospodarczych, lub szkoły, świetlicy itp.

Trzeba widzieć radość tych, którym KTOŚ zmienia nagle egzystencję o 360 stopni, a może i więcej.

Niezależnie bowiem od wspaniale urządzonych pokoi, domu - otrzymują stypendia dla dzieci, nowoczesne samochody itp. I trzeba widzieć radość, z tego powodu, otoczenia. Jak czekają na ich powrót (wysyłani są na tydzień – przeznaczony do budowy – na jakieś ekskluzywne wczasy, z których nigdy nie korzystali), jak klaszczą, jak się cieszą z ich szczęścia. Jakie przychodzą tłumy. Nie mówię już o obdarowanych. Ci, szaleją z radości !

Wszyscy płaczą, obściskują się wzajemnie. A jakimi są wielkimi patriotami ! Przy każdym niemal domu jest maszt i flaga amerykańska na niej powiewająca.

Ja beczę razem z nimi. Za każdym razem, gdy oglądam ten program – niezależnie ile razy ten sam.

Zresztą sama ekipa – przesympatyczna. Głównym organizatorem tych budów jest niejaki Ty (czyt. Taj, imię) – zawsze radosny, serdeczny, uśmiechnięty, skory do żartów. Inni także. Tworzą wspaniałą atmosferę.

Czy ktoś wyobraża sobie takie scenki u nas ? Zawiść, zazdrość przyćmiewa wszystkich innych, którzy czegoś podobnego nie dostali. Czasem, w programie Krystyny Dowbor kilkoro sąsiadów pomaga sprzątać posesje. I na tym koniec.

Przywołałam ten obraz, bo tak widzę miłość bliźniego. A mój przykład – w miniaturze, ale jakżeż

wymowny, jak niecodzienny. Łatwiej wysłać komuś parę groszy, a nawet złotówek, wysłać paczkę.

Ale składać osobiście wizyty – to marnowanie własnego czasu i zbytnia fatyga.

Pierwszym, który z grona internautów złożył mi wizytę , przyjeżdżając też z odległej miejscowości był Mangus, Tomek. Jego wizyta również mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła.

Nikt z młodszej generacji znajomych (dzieci moich kumpelek, znanych mi od dzieciństwa)

nie odwiedził mego miejsca przybytku... To, coś mówi o wychowaniu i mentalności ludzkiej.

I stąd moja miłość bliźniego jest mocno ograniczona, choć lubię mieć serce otwarte dla wielu

osób.

Basia przysłała mi też piękny kalendarz na nadchodzący rok. BAŁTYK , wiedząc o moim umiłowaniu naszego morza. Nadto bez nadawcy, którym była księgarnia. Przypadkowo odkryłam,

że to ONA. Basiu, jesteś wielka !

Albo personel, który nami się opiekuje. Znajdzie się kilka miłych pań. KILKA. Reszta – chłodna, obojętna. Wpada po śmieci. Wypada. Wpada z posiłkiem. Wypada. Jeśli ja się nie odezwę – one nie wypuszczają nawet pary z ust. Chętnie natomiast lubią i biorą souvenir'y, czasem nawet nie dziękując. Piszę o tym po raz pierwszy. Bo chcę uświadomić – nieuświadomionym, że wbrew nakazom biblijnym – nie każdy jest i może być naszym bliźnim. Po prostu nie da się go zakwalifikować do tak szacownego grona.

Mam i inne znajomości w internecie, które szanuję i zwię ich moimi bliźnimi. I wiem, że nie każdy może, nawet gdyby chciał – odwiedzać pewną staruszkę, zadekowaną do śmierci , w jakimś domu „pomocy społecznej”. Ale piszą – miłe listy, wymieniają się uwagami; nawet się sprzeczamy, bo bliźni – to nie wazeliniarz z maską na twarzy . To otwarty na dialog CZŁOWIEK.

I takimi są: Helenka, Liwia, Żabcia (przestała się udzielać w pewnym czasie), Meg (także „odpłynęła”, ale pozostała w mej pamięci , jako jedna z bliźnich) i kilka innych, których pseudonimów już zapomniałam, ale ich życzliwość zachowałam w wiecznej pamięci . Lub znajomi.

Z Gdyni, Lublina, Łodzi... Wiem, że na pewno są mi bliscy i cieszę się z tego powodu.

A moja książka, która została wydana? Ma coraz więcej zwolenników i ciekawych jej treści.

Cieszy mnie to niebywale.